VAHİY SIRASINA GÖRE SURELER,KURANIN DEĞİŞTİRİLME MACERALARI.

VAHİY SIRASINA GÖRE KUR'AN'IN DEĞİŞTİRİLME OLAYLARI VE PEYGAMBERİN KATILDIĞI SAVAŞLAR.

Hz. Osman zamanında bile Kur'an
Arami Kufi Alfabe ile yazılmıştır.

Bilindiği gibi Kuran sureleri Irak Kufe şehri Sabilerinin kullandıkları M.S. 2.yüzyılda düzenlenmiş Kufe Arami Alfabesi ile yazılmıştır. Bu yüzden Kufi Alfabesi de denilir. Bir  çok dilbilimci, M.S. 542'lerde İslam'dan önce Gök Türk Alfabesi, 750'lerde Uygur Türk Alfabeleri de bu alfabe ile akraba gösterilir. 

Aramiler aslen Beyaz Hintlilerden olup sel felaketi sonucu yıkılan ülkelerinden kurtulabilenlerin Arim=Sel adından Arami adını alan bir kavimdir. Kur'an Sebe suresinde efsaneleri işlenmiştir. Ay Tanrısına tapınan Irak Sabilerine Mandeanlar (putperest, çok tanrılı) İbrahim peygamberin tebliğ ettiği Hanif dinine inananlarına Sabiler, günümüzde Süryaniler denilir. Arap Alfabesi diye bir Alfabe yoktur. Günümüz Arap ve Kur'an alfabeleri bu Kufe Alfabesi ile yazılmıştır. Hemze, esire, ötüre yoktur.

Şimdiki Kur'an ve Arap Alfabesi gelişimini 500 yıl önce 1550'lerde tamamlamıştır.

Kur'an'ı Kerim, Hz. Muhammed ve Dört Halife döneminde "geliş sıralarına" yani peygambere vahiy ediliş sırasına göre, Kufi Alfabe ile yazılmaktaydı. yazılmaktaydı.

Şimdi  Hz. Muhammet öldükten sonra zavallı YETİM KUR’AN’ın başına gelenlerin efsanelerini İslami kaynaklardan okuyalım.

Önce Kur’an’ın gökten ciltli, pırıl pırıl parşömen kağıda basılı, ciltli olarak inmediğini, kimin rüyada kiminin uykuda “vahiy/fısıltı” yoluyla 611’den 632’ye kadar geçen 22 yılda geldiğini İslami kaynaklardan öğrenelim(Sorularla İslamiyet Com’dan alınmıştır.);

Vahiy nedir? Kur’an Nasıl Toplanmıştır?

VAHİY: Kelime anlamı, imâ, fısıldama, işaret, bir şeyi hızla yapmaktır. Dini anlamda ise vahiy; Yüce Allah'ın, insanlara ulaştırmak istediği mesajı (emir, yasak, tavsiye, bilgi,..), değişik yollarla Peygamberine iletmesine denir. Vahiy kelimesi Kur'ân-ı Kerim'de; ilham etmek, içgüdü, emretmek, işaret etmek, fısıldamak anlamlarında da geçmektedir...

Peygamberimiz (a.s.), peygamberliğinin ilk altı ayında sâlih rüyalar görür ve gördükleri aynen çıkardı. "...Mü'minin rüyası, peygamberliğin kırkaltı parçasından biridir.” buyurmuştur. (Peygamberlik süresi yirmi üç yıldır, altı ayda bu sürenin kırk altı da birini oluşturur.) Cebrâil (a.s.), vahyi Peygamberimize görünmeden getirdiği gibi, asıl şekliyle ya da bir insan şeklinde görünerek getirdiği de olurdu. Miraçta olduğu gibi aracısız olarak doğrudan Yüce Allah tarafından verildiği de olmuştur...”

Solda Türk, Fenike,Arami, Sami, ve
Sami olmayan alfabeleri

İşte, vahiy yoluyla indiği yazılan Kur’an’ın Allah’ın korumasında olduğunu anlatan o ayetlerden birisi;

“Hicr suresi 9. ayet;

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ
Şüphesiz o zikri (Kur’an’ı) biz indirdik biz! Onun koruyucusu da elbette biziz.”

Oysa, Kur’an’ın bu günkü sure diziliş sırası bile peygambere gelen vahiy sırasına göre değildir. Hiç yapılmadıysa bu değişiklik mevcuttur.  Bunu diğer sayfalarda işleyeceğiz.

Şimdi bu “Kur’an’ın bir harfi değişmedi yalanını” hadis ve siyer kaynaklarından nasıl yalanlandığını görelim.

Hz. Ali, Hz. Abdullah b. Mesud, Hz. Aişe, Hz. Abdullah b. Abbas gibi bazı sahabilerin elindeki Mushaflar, hususilik arz ediyordu

İşte yedi lehçe, farklı telaffuz ve benzeri sebeplerden dolayı, Hz. Osman (ra) devrinde, -daha önce Hz. Ebu Bekir (ra) döneminde bir araya getirilen ve daha sonra Hz. Hafsa (ra)'nın yanında bulunan Kur'an sahifeleri esas alınarak dört veya yedi adet Mushaf nüshaları düzenlenmiştir.

Ümmet içinde bu konuda birliği sağlamak maksadıyla, bazı kimselere özel Mushafları -sahabelerin onayıyla- yaktırmıştı. (bk. Suyutî, İtkan, I/134; Subhi Salih, el-Mebahis, s. 78-85).

Ünlü tefsir ve hadis âlimi İbn Kesir (ö. 774), söz konusu nüshalardan bir tanesini Şam'da Dimaşk camiinde gördüğünü söylemiştir. İbn el-Cezerî, İbn Fadlullah el-Umerî de bu  Mushafı orada gördüklerini söylemişlerdir. (bk. el-Mebahis, s. 88-89).

GökTürkler İslam'dan "70" yıl önce 540'larda Gök Türk alfabelerini 

yapmışlardır. Ondan önce de Sogd, Sanskrit, Pehlevi 

Alfabeleri kullanmışlardır. Mecusi bir Türk günde "4"vakit, 100 rekat

namaz kılar, üç ayları tam tutar, zekat, fitre, sadaka verir, et ve 

hayvansal besin yemez, sadece bitki yer, yalan, hırsızlık büyük 

günahtı, eşcinsellik, aile içi neset evlilik, cinsellik yoktu. 

İslam bize, kölelik, yalancılık, kölecilik, sömürgecilik aşılayıp

ahlakımızı bozmuştıur.

Hz. Ebu Bekir, halife olduktan sonra bazı bölgelerde dinden dönme (ridde) olayları meydana gelmiş, Yemame savaşında (M.633), 70 hafız şehit olmuştur. Bunun üzerine, Hz. Ömer (ra)'in teşvik ve ısrarıyla, Hz. Ebu Bekir (ra), kendisi hafız ve aynı zamanda vahiy kâtibi olan Zeyd bin Sabit başkanlığında bir heyet oluşturmuş, Kur'ânı toplayıp bir kitap haline getirme görevini bu heyete vermiştir. Hz. Ömer, Hz. Ali, Hz. Osman, İbni Kâab Zeyd’e büyük ölçüde yardımcı olmuştur. Oldukça titiz çalışmalar sonucunda yaklaşık bir yıl sonra Kur'ân-ı Kerim, ciltli bir kitap haline getirilmiştir, ama sure sıralarına riayet edilmemiştir.

Elinde Kur’an Bulunduranlar;

1-Hz. Ali

2-Abdullah bin Mesud

3-Hz. Ayşe

4-Abdullah bin Abbas.

5-Ebubekir’in toplattığı Kur’an; Bu kitaplardan Ebubekir, kendisi hafız ve aynı zamanda vahiy kâtibi olan Zeyd bin Sabit başkanlığında bir heyet oluşturmuş, Kur'ânı toplayıp bir kitap haline getirme görevini bu heyete vermiştir. 

Hz. Ömer, Hz. Ali, Hz. Osman, İbni Kâab Zeyd’e büyük ölçüde yardımcı olmuştur.

6- Hz. Osman’ın yazdırdığı Kur’an; Hz. Osman (ra)’ın emriyle dördü asıl, on iki kişilik bir heyet oluşturulmuş. Hz. Ebu Bekir (ra) zamanında yazılan Kur'ân-ı Kerim'e bakılarak çoğaltılmış olan Mushaf, aynı zamanda sure sıraları da Hz. Peygamber (asm)'in emir buyurduğu gibi düzenlenmiştir. Bu tasnifte ihtilaf edilen kelimelerde Kureyş lehçesine göre yazılmıştır. Bundan sonra Kur’an önemli şehir merkezlerine gönderilmiştir. (H.25/M.646)

7-Hafsa’nın Kur’anı; Zeyd'in derlediği bu Mushaf, Ebubekir (ra)'in yanında kalmış, onun vefatıyla Ömer (ra)'e intikal etmiş, onun vefatından sonra da kızı Hafsa'nın eline geçmiştir
Hz. Hafsa'ya iade edilmiş olan ana Mushaf da ölünceye dek onun yanında kalmış, Medine valisi olan Mervân ibn el-Hakem, yakmak üzere o nüshayı istemişse de Hz. Hafsa vermemiş, fakat bu mü'minler anasının vefatı üzerine Mervân o Mushafı alıp yakmıştır. (el-Fethu'r-Rabbânî, 18/34)

Hz. Osman'ın, yazdırdığı resmî Mushaf dışındaki mushafların yakılmasını emretmesi kıraat ihtilâflarını ortadan kaldırmak, Müslümanları tek kıraatte birleştirmek, birliği sağlamak içindi. Nitekim Hz. Ali (ra)’nin:

"Ey insanlar, Osman hakkında aşırı sözler söylemekten, ona 'Mushaflar yakıcısı!' demekten sakının. Vallahi o, Mushafları, biz Muhammed'in ashabı önünde yaktı. Osman zamanında yönetici ben olsaydım, onun mushaflar hakkında yaptığını ben de yapardım."

dediği rivayet edilir.(Kurtubî, 1/54; el-Fethu'r-Rabbânî, 18/34)

Osman’a Kur’an Teslim Etmeyenler;

1-Hz. Ali

2-Abdullah ibn Mesud

3-Übeyy ibn Ka’ab

4-Hz. Ayşe (?)

Buhârî'nin rivayetine göre Hz. Âişe (ra), Mushafını görmek üzere gelen bir Iraklıya, özel mushafını göstermiştir.(Buhârî, Fedâilu'l-Kur'ân, 5) Ayşe’nin Ömerin ölümünden sonra Osman’a teslim ettiği de yazılır. (E.H.Yazır Necm Suresi tefsiri)

Osman’ın elinde olanların Kuranları teslim etme emrine uymayıp kendi özel Mushaflarını saklayanların bulunduğu da tarihen sabittir. Çünkü Hz. Alî,  Abdullah ibn Mes'ud, Übeyy ibn Ka'b'ın özel Mushaflarından söz edilmektedir.(Kurtubî, 1/53)

Hz. Osman zamanında Kufi Alfabe ile yazılıp gönderildiği
Taşken Müzesinde sergilenen Kur'an sayfası

İbn Ömer diyor ki:
"Hiçbiriniz Kur’an’ın tümünü aldım (elimde bulunduruyorum) demesin. bilemez ki, Kur’an’ın çoğu yok olup gitmiştir.Ne kadar ortada varsa o kadarını elimde tutuyorum desin yalnızca." (suyuti, el itkan, 2/32.)

Hz. Osman (r.a), çoğaltılan mushafları önemli İslâm merkezlerine gönderince, bunlar dışında elde bulunan özel sahife ve mushafların bir rivâyete göre yakılmasını (13), bir rivâyete göre yırtılmasını (14) veya bir rivâyete göre yıkanıp temizlenmesini yani silinmesini emretti (15). Burada (H) harfinin noktalı veya noktasız olmasından da değişik mânâ çıkabilir. Noktasız yakma, noktalı (Hı) yırtma, parçalama mânâsına gelmektedir. İbn Hacer "Rivayetlerin, çoğu yakma hususunda sarihdir" der. Belki de bazıları, yazıları iyice giderebilmek için önce yıkamış veya yırtmış, sonra da yakmışlardır. Yırtma, yıkama ve yakma birleştirilebilir (16). Gömüldüğüne dâir de bir rivâyet vardır (17). R. Blachere de her üç rivayetin bulunduğunu kabul eder (18). T. Nöldeke, yakma işlemini gereksiz görür. Yakma yerine, yıkanıp temizlenir ve o malzeme yeni bir yazı için kullanılır, görüşünü ileri sürer (19).

HAFSA MUSHAFI VE SONUÇ

Burada son olarak yine büyütülmek istenen, Hafsa (r.a) mushafının yakılması rivâyetine temas etmek istiyoruz. Ebu Ubeyd ve İbn Ebi Dâvud, İbn Şihâb tarikiyle, Sâlim bin Abdullah'ın şu rivâyetini haber verirler:

Mervan, Muâviye tarafından Medine vâlisi olduğu zaman, Hafsa'ya adam gönderip Kur'ân yazılı sahifeleri istiyordu. O da vermekten kaçınıyordu. Sâlim şöyle der: "Hafsa vefât edip de biz onun defninden dönünce, Mervan kararlılıkla Abdullah bin Ömer'e adam gönderip "O sahifeleri kendisine göndermesini" istedi. Abdullah onları ona gönderdi. Mervan da onların yırtılmasını emretti. Mervan "Bunu sâdece aradan uzun zaman geçmesiyle, bu sahifeler hakkında birinin şüphe etmesinden korktuğum için yaptım" dedi (44). Ebu Ubeyd'in bu rivâyetinde sahifelerin yırtıldığı bildirildiği halde, İbn Ebi Dâvud'un rivâyetinde, Mervan'ın aynı gerekçe ile o mushafı yaktığı haberi vardır (45). Yıkadığı da rivâyet edilmiştir (46). T. Nöldeke "Haber kuşkuludur.

1988 yılında diyanet tarafından kabul edilmiştir. o günkü diyanet işleri başkanı mustafa sait yazıcıoğlu komisyonun yaktığını söylüyor. hatta tam olarak şöyle diyor: hz osman'ın zamanında aynı komisyonca çoğaltılarak imam adı verilen nüshası osman'ın yanında alıkonulmuş; diğer nüshalar muhtelif merkezlere göndermiş;(komisyon)
hz hafsa nüshasını alıp yakmıştır.

kaynak: milli gazete 3 haziran 1988;



Değerli kardeşimiz;

Hz. Ali, Hz. Abdullah b. Mesud, Hz. Aişe, Hz. Abdullah b. Abbas gibi bazı sahabilerin elindeki Mushaflar, hususilik arz ediyordu. Daha Kur'an'ın vahyi tamamlanmadan, bu zatlar peyderpey gelen ayetleri kendilerine yazmaya başlamışlardı. Bu Mushaflar, onların kendilerine özel mushaflar olduğu için, ayetin manasını açıklayan bazı haşiye türü eklemeleri yazmakta bir sakınca görmemişlerdi. Halbuki daha sonra bu farklı ifadeler veya açıklamalar başkaları tarafından ayetin kendisi olarak değerlendirilebiliyordu.

Misal olarak, Abdullah b. Mesud'un mushafında meal olarak:

"(Hac mevsiminde) "Rabbinizden rızk istemenizde bir günah yoktur."(Bakara, 2/198) şeklinde yazılmıştı. Oysa parantez içindeki bilgi, onun Hz. Peygamber (a.s.m)'den öğrendiği ayetin bir açıklamasıdır.

İşte yedi lehçe, farklı telaffuz ve benzeri sebeplerden dolayı, Hz. Osman (ra) devrinde, -daha önce Hz. Ebu Bekir (ra) döneminde bir araya getirilen ve daha sonra Hz. Hafsa (ra)'nın yanında bulunan Kur'an sahifeleri esas alınarak dört veya yedi adet Mushaf nüshaları düzenlenmiştir.

Ümmet içinde bu konuda birliği sağlamak maksadıyla, bazı kimselere özel Mushafları -sahabelerin onayıyla- yaktırmıştı. (bk. Suyutî, İtkan, I/134; Subhi Salih, el-Mebahis, s. 78-85).

Ünlü tefsir ve hadis âlimi İbn Kesir (ö. 774), söz konusu nüshalardan bir tanesini Şam'da Dimaşk camiinde gördüğünü söylemiştir. İbn el-Cezerî, İbn Fadlullah el-Umerî de bu Mushafı orada gördüklerini söylemişlerdir. (bk. el-Mebahis, s. 88-89).

Konuyla ilgili detaylı bilgi için şu makaleyi de okumanızı tavsiye ederiz:

Kur'an'ın aslı yakıldı mı?

Vahiy nedir? Kur’an Nasıl Toplanmıştır?

VAHİY: Kelime anlamı, imâ, fısıldama, işaret, bir şeyi hızla yapmaktır. Dini anlamda ise vahiy; Yüce Allah'ın, insanlara ulaştırmak istediği mesajı (emir, yasak, tavsiye, bilgi,..), değişik yollarla Peygamberine iletmesine denir. Vahiykelimesi Kur'ân-ı Kerim'de; ilham etmek, içgüdü, emretmek, işaret etmek, fısıldamak anlamlarında da geçmektedir...

Peygamberimiz (a.s.), peygamberliğinin ilk altı ayında sâlih rüyalar görür ve gördükleri aynen çıkardı. "...Mü'minin rüyası, peygamberliğin kırkaltı parçasından biridir.” buyurmuştur. (Peygamberlik süresi yirmi üç yıldır, altı ayda bu sürenin kırk altı da birini oluşturur.) Cebrâil (a.s.), vahyi Peygamberimize görünmeden getirdiği gibi, asıl şekliyle ya da bir insan şeklinde görünerek getirdiği de olurdu. Miraçta olduğu gibi aracısız olarak doğrudan Yüce Allah tarafından verildiği de olmuştur...

Yezidileri şeytana taptıkları halde namaz
kıldıkları için II. Abdülhamit Müslüman saymıştır.
Aynı yıl Vatikan da Hristiyan saydığından
Üç dinden görünürler.

Mekke'de vahyin gelmeye başladığı ilk yıllarda vahiy inerken, Hz. Peygamber (asm) sesli olarak inen âyetleri tekrarlardı, fakat daha sonra bunu terk etmiştir. Vahyin gelişi anında bilincini kaybetmez, vahiyden hemen sonra, inen âyet ya da sureyi görevlendirdiği vahiy katiplerine yazdırırdı.

(Vahiy kâtiplerinin sayısı zaman zaman değişmekle birlikte, yaklaşık kırk kişidir), daha sonra arkadaşlarına okurdu, onlar yazar dileyenlerde hem ezberlerdi.

Bir âyet indiğinde, onun hangi surede, hangi âyetten sonra olması gerektiğini belirtir, vahiy katipleri de onu oraya ilave ederlerdi. Vefatından dokuz gün öncesine kadar vahiy indiği için, hayattayken ciltli tek bir kitap haline getirilmemiştir.

Şimdi de peygamber zamanında inmiş ve sonradan hükümsüz ayetler olduğunu öğrenelim;

Önce Ayet ve Hadis konularını tanımlayalım;

;
Ayet Nedir?;

Her Kur’an cümlesi bir ayettir ve Allah’ın emridir. Değiştirilmesi söz konuısu değildir. Harfini değiştiren dinden çıkmış sayılır. Bu gün hepsi numaralandırılmıştır. Bazı ayetler birden fazla cümlelerden oluşabilmektedir.

Hadis Nedir?;

-Anlaşılmasında hilafet olmuş, açıklama istenilen ayetler hakkında peygamberin yaptığı açıklamalar ile Kur’an ayetlerine yer almamış bazı olaylar hakkında yargılama yapmayı kolaylaştıran, peygamberin yol gösterici sözleridir.

Peygamber Zamanında Hükümsüz Sayılan Ayetler;

Kur’an-ı Kerim'de bazı ayetler neshedilmiş, yani önce Peygambere inmiş daha sonra ise hükmü kaldırılmıştır. Kur’an bu üslubuyla tedriciliği yani kolaydan, zora doğru eğitimi insanlara öğretmektedir. Aynen Hz. Aişe’nin dediği gibi ;

“İnsanlar Müslümanlığı kabul ettikten sonra helal ve harama dair ayetler indi. İlk evvel ‘içki içmeyiniz’ tarzında ayet inseydi‘içkiyi terk etmeyiz’ diyecek, yahut ilk evvel ‘zina etmeyiniz’tarzında ayet inseydi, herkes ‘zinayı terk etmeyiz’ diyecekti.”(Buhari, Telifü’l-Kur’an Babı) 

Hz. Ebu Bekir, halife olduktan sonra bazı bölgelerde dinden dönme (ridde) olayları meydana gelmiş, Yemame savaşında (M.633), 70 hafız şehit olmuştur.

Bunun üzerine, Hz. Ömer (ra)'in teşvik ve ısrarıyla, Hz. Ebu Bekir (ra), kendisi hafız ve aynı zamanda vahiy kâtibi olan Zeyd bin Sabit başkanlığında bir heyet oluşturmuş, Kur'ânı toplayıp bir kitap haline getirme görevini bu heyete vermiştir. Hz. Ömer, Hz. Ali, Hz. Osman, İbni Kâab Zeyd’e büyük ölçüde yardımcı olmuştur. Oldukça titiz çalışmalar sonucunda yaklaşık bir yıl sonra Kur'ân-ı Kerim, ciltli bir kitap haline getirilmiştir, ama sure sıralarına riayet edilmemiştir.

Ermeniyye bölgesindeki bir savaşta bir araya gelen değişik kabilelerdeki Müslümanların Kur’an’ın kelimelerini değişik şekillerde okudukları haberi üzerine, Hz. Osman (ra)’ın emriyle dördü asıl, on iki kişilik bir heyet oluşturulmuş. Hz. Ebu Bekir (ra) zamanında yazılan Kur'ân-ı Kerim'e bakılarak çoğaltılmış olan Mushaf, aynı zamanda sure sıraları da Hz. Peygamber (asm)'in emir buyurduğu gibi düzenlenmiştir. Bu tasnifte ihtilaf edilen kelimelerde Kureyş lehçesine göre yazılmıştır. Bundan sonra Kur’an önemli şehir merkezlerine gönderilmiştir. (H.25/M.646)

O dönemde Arap harflerinde nokta ve hareke yoktu, Hz. Muaviye devri Irak valisi Ziyad bin Ebih, Arapçayı bilmeyen Müslümanların, Kur'ân-ı Kerim'i yanlış okumasını önlemek için devrin âlimlerinden Ebu'l Esved Dueli'yi görevlendirmiş. O da kelimelerin sonuna harekeyi belirlemek için nokta koymuştu. Daha sonraHaccac, kâtiplerinden Nasr bin Asım ve Yahya bin Ya’mer’e harflere nokta koymalarını emreder. Harflere ve noktalara bugünkü şeklini veren, Halil bin Ahmet (M.718) olmuştur.
Zeyd İbni Said şöyle der: “Kur'ân'ı araştırmağa, hurma dallarından, yassı taşlardan ve insanların hafızalarından derlemeğe başladım. Tevbe Suresi'nin sonu olan: ‘Andolsun size kendi içinizden öyle bir elçi geldi ki sıkıntıya uğramanız ona ağır gelir; size düşkün, mü'minlere şefkatli, merhametlidir. Eğer (inanmaktan) yüz çevirirlerse de ki: 'Allah bana yeter. O'ndan başka tanrı yoktur. O'na dayandım. O, büyük Arşın sahibidir.' âyetini yalnız Ebû Huzeyme el-Ensârî'nin yanında buldum." (Buhârî, Fedâilu'l Kuran, 3, 4 ncü bâblar, Ibn Hanbel, Musned, 1/13; Ebu Dâvûd, Kitâbu'l-Mesâhif, s. 67)

Zeyd İbni Said ve komisyonda bulunan diğer üyeler güçlü hafız olmalarına rağmen titiz çalışmasından dolayı başka iki şahidin bulunmasını da istemişlerdir. İbni Hacer Askalani “Belki de iki şahitten maksat: Hem ezberlemek hem de yazılı olarak getirmekti.” der. Ebu Şâme: Zeyd “Onu Huzeyme’den başkasında bulamadım.” demiştir. Yani onu Ebu Huzeyme’den başkasında yazılı olarak bulamadım, demektir.’ der. Doğrusu da budur.

Zeyd'in derlediği bu Mushaf, Ebubekir (ra)'in yanında kalmış, onun vefatıyla Ömer (ra)'e intikal etmiş, onun vefatından sonra da kızı Hafsa'nın eline geçmiştir.

Hz. Osman (ra), okuma farklarını ortadan kaldırıp Müslümanları bir tek kıraatte birleştirmek amacıyla başka bütün mushafların ve Kur'ân parçalarının yakılmasını emretmiştir. (Beyhekî, es-Sunen, Kitabu's-Salât, 2/42)

Hz. Osman'ın, yazdırdığı resmî Mushaf dışındaki mushafların yakılmasını emretmesi, kıraat ihtilâflarını ortadan kaldırmak, Müslümanları tek kıraatte birleştirmek, birliği sağlamak içindi. Nitekim Hz. Ali (ra)’nin:

"Ey insanlar, Osman hakkında aşırı sözler söylemekten, ona 'Mushaflar yakıcısı!' demekten sakının. Vallahi o, Mushafları, biz Muhammed'in ashabı önünde yaktı. Osman zamanında yönetici ben olsaydım, onun mushaflar hakkında yaptığını ben de yaparım, dediği rivayet edilir.(Kurtubî, 1/54; el-Fethu'r-Rabbânî, 18/34)

Hz. Osman'ın, özel mushafları yaktırdığı rivayet edilmektedir, ama onun bu emrine uymayıp kendi özel Mushaflarını saklayanların bulunduğu da tarihen sabittir. Çünkü Hz. Alî, Abdullah ibn Mes'ud, Übeyy ibn Ka'b'ın özel Mushaflarından söz edilmektedir.(Kurtubî, 1/53) (Bu Mushaflara dokunulmamış olmasının nedeni düzgün ve imla kurallarına uygun olarak yazılmış olmalarıdır.)

Ebûbekir ibn Dâvûd, özel sahâbî mushaflarındaki farkları Kitâbu'l-Mesâhif’inde toplamıştır. Buhârî'nin rivayetine göre Hz. Âişe (ra), Mushafını görmek üzere gelen bir Iraklıya, özel mushafını göstermiştir.(Buhârî, Fedâilu'l-Kur'ân, 5)

Tüm Mushaflar yakıldıysa Hz. Aişe kendi tasnifi olan mushafı nasıl gösterebilmiştir?

Hz. Hafsa'ya iade edilmiş olan ana Mushaf da ölünceye dek onun yanında kalmış, Medine valisi olan Mervân ibn el-Hakem, yakmak üzere o nüshayı istemişse de Hz. Hafsa vermemiş, fakat bu mü'minler anasının vefatı üzerine Mervân o Mushafı alıp yakmıştır. (el-Fethu'r-Rabbânî, 18/34)


Resmî Mushaf Dışındaki Mushaflar Neden Yakıldı?

1. Özel mushafların yakılmasının temel nedeni, Kur'ân üzerinde bir düşünce ayrılığının doğmasını önlemek idi. Henüz gelişmemiş, noktasız ve harekesiz olan o zamanki Arap yazısı ile tutulan notların, aynen Peygamber'den duyulduğu biçimde okunması da çok zor idi. İşte bundan ötürüdür ki okuma farkları baş göstermişti.

2. Kur'an'ı yazan Müslümanlar, anlamını bilmedikleri kelimelerin yanına Peygamber (asm)'den duydukları anlamları da yazıyorlardı. Bu ileride büyük karışıklıklara neden olacaktı.

3. Kişilerin, kendi kendilerine tuttukları notları, evlerinde veya herhangi bir yerde okurken yanılabilmeleri mümkün idi. İşte bu yanılmalardan ötürü bazı kelimelerin okunuşunda farklar doğmuştu. Kimi bir kelimeyi hitap kipiyle okurken, kimi de onu üçüncü şahıs kipiyle okumuştu.

Bu farkları ancak uzmanlardan oluşan bir komisyon ortadan kaldırabilirdi. İşte bu iş, ilk olarak Ebubekir zamanında yapıldı. Titiz bir çalışma ile Kur'ân'ın sûreleri derlendi, bir araya getirildi. Fakat sûre denilen bu bölümler, esaslı bir sıraya konmamış, derlenen parçalar, rast gele bir araya getirilip bir cild (Mushaf) halinde bağlanmıştı. Bu Mushaf, özel nüshalardan farklı idi. Çünkü özel nüshaların kiminde sûreler iniş sırasına göre dizilmiş, kiminde böyle bir metot izlenmemişti.

Böylece Peygamber (asm)'e vahyedilmiş olan bütün Kur'ân âyetlerini ve sûrelerini içeren Mushaf yazılmış oldu. Bu Mushaf çoğaltıldı, biri Başkent Medine'de bırakıldı, ötekiler, eyalet merkezlerine gönderildi.
4. Resmî Kur'ân'dan az da olsa farklı birtakım özel Kur'ân nüshaları durdukça Kur'ân üzerindeki ihtilâflar sürüp gider ve hattâ büyürdü. İşte böyle bir ihtilâfı önlemek için özel Mushaflar yakıldı.

5. İkinci derlemede meydana gelen Kur'ân nüshasının, diğerinden farkı birinci derlenen Mushaf’ın sûreleri bir sıraya konmamıştı. İşte Osman (ra) zamanında kurulmuş olan komisyon, daha titiz ve daha rahat bir çalışma ile Kur'ân'ın tüm âyetlerini ve surelerini derleyip Hz. Peygamber (asm)’in işaret ettiği gibi yerli yerince konmuştur.

6. Hz. Osman (ra) zamanında yapılmış olan derleme, Peygamber (asm)'in yazdırdığı Kur'ân'dan farklı olsaydı, Osman'dan sonra halîfe olan Hz. Alî, kendi özel Mushafını resmîleştirir, Osman Mushafını yürürlükten kaldırırdı. Oysa öyle yapmamış, kendi Mushafını muhafaza etmekle beraber resmîleştirmemiş, Osman Mushafını resmî Muhsaf kabul etmiştir. Bu durum da mevcut Mushafın, asıl Kur'ân'a uygunluğunu gösterir.

Hz. Âlî (ra) Mushafını görmüş olanlar, onun-sûrelerinin iniş sırasına göre düzenlenmiş olmakla beraber-içerikte Osman Mushafının aynı olduğunu söylemektedirler. Sadece sayısı pek az bazı kelime farkları vardır. Bunlar da anlam değişikliği yapmayan sinonim kelimelerdir.

7. Resmî Mushaf'tan ayrı olarak meydana getirilmiş olan özel nüshalar yakılmış olmakla beraber, bunlardan bazıları saklanarak sonraki kuşaklara intikal etmiştir. Bunları görenler, bunlarla resmî Mushaf arasındaki farkları tesbit etmişlerdir. İbn Ebî Davud'un Kitâbu'l-Mesâhifi, bu farkları belirtmiştir. Bunlar gözden geçirilince resmî Mushaf ile bu özel nüshalar arasında da temelde bir fark olmadığı, sadece ufak tefek bazı kelime farkları bulunduğu, çok az olan bu farkların da bir anlam değişikliği yapmadığı görülür. Bu durum da resmî Mushafın, Peygamber’in okuduğu Kur'ân olduğunu kesin bir biçimde ortaya koyar.

Hz. Peygamber Devrinde Kaç Hafız vardı

”- Hz. Peygamber (asm)'in vefatından bir yıl sonra yapılan Yemame savaşında 70 hafız sahabe şehid düşüyor. Ayrıca Bi’ri Maune olayında 70 hafızın şehid düştüğü göz önüne alınırsa hafız sahabi sayısının çok olduğu anlaşılmaktadır.”

Bu kıssada geçen Yemame Savaşı ile Bi’ri Mauna olayları, insanların İslam’a öyle “kendiliklerinden iman ederek koşa koşa gelip girmediklerinin aksine direnerek kan doöktüklerinin delillerinden bir kaçıdır.

1-Yemame Savaşı;

Yemame Savaşı denilen olay, Mekke’nin doğusunda, Hürmüz Körfezi kıyısında, günümüz Bahreyn Adasının karşısı diyebileceğimiz Arabistan yarımadasında bir bölgedir. Halkı Kur’anda İİbrahim Suresinde ve bir çok yerde geçen “Hanif Din” e inandıklarını söyleyen Sabi-Süüryani-Nasturi Hristiyanlarının olduğu bölgeydi.

Muhammet çağında peygamberlik eden biri kadın dört kişiden olan ve Muhammet’e ortaklık önerisi ret edilen Yemame’li Rahman, ya da Peygamber Muhammet’in taktığı adla “Müseylemet El Kezzap’ın ülkesidir. Peygamberin sağlığında buraya yapılan akınlar tam zafere ulaşmamış, Ebubekir’in halifeliğinde Yemame’li Rahman öldürülmüştür. Rahman, İslam’da da esas olan Besmelede yerini alan “Rahman ve Rahim olan Allah’a” inanan ve böyle bir dini tebliğ eden adamdı. Nasturi Hristiyanları da “Rahman ve Rahim Allah” kavramını esas alan Hristiyanlardı.

Roma’nın Hristiyanlık zorlamalarına karşın Arapların ortak inanablecekleri, İbrahim’in Yıldız dinine uygun bir din yapmaya çalışan Varak bin Nevfel gibi insanlardan birisiydi. Varaka da Nasturi Mekke kilisesinin baş keşişiydi. Rahman ve Rahim Allah inancını tebliğ eden, Yemen’de bunu Muhammetten önce yayan Feymiyon adlı bir sihirbaz Hristiyan rahibinin efsanesini İbni İshak’ın “Siret-ül Resulüllah (Peygamberin Hayatı) kitabında bulabilirsiniz.

2-Şimdi de Bi’ri Maune Olayını İnceleyelim;

Hicret’in üçüncü yılı yani M.S.625’te, günümüz Yahudi Vehhabilik mezhebini kuran Necdli Mehmet Abdülvehhab’ın kabilesi olan Necd Çölünde yaşayan Necd’li Mülâıb-ül Esinne” lakaplı Amir bin Melik Muhammet’ten İslam’ı öğretecek öğretmenler ister. Şahsı tanıyan Muhammet endişesini “Göndereceğim kişler hakkında Necd ahalisinden korkarım” diye belirtince Amir bin Melik’in kendisine “Sakın kuşkun olmasın. Onları benim himayemde gönder ve halkı İslamiyet’e davet etsinler” diyerek  güvence verilmesi üzerine yetmiş (70) kişiyi görevlendirir. Bu görevliler yolda Maune kuyusu çevresinde pusuya düşürülerek okçular tarafından öldürülürler. Olay adını bu kuyunun adından alır.

Peygamberin lanetini o zaman kazanan bu kavim, peygamberden 1100 yıl kadar sonra,1739’da İngiliz ajanı Hemper’in yazdığı Vehhabilik dinini benimsemiş, Mecüc (Arapların tapındıkları Cüce cin veya şeytanlar) soyu dedikleri Türklerden hilafeti alma bahanesiyle isyan etmişler, İslam’ın Haçlılara esir düşmesinde büyük hizmetler vermişlerdir. 1917 Süveyş Kanal yenilgisinde de Necdli Mekke Emiri Şeyh Hüseyin’in askerleri yardıma gelip ordumuzu içeriden vurmuşlardır. Hala da Türkleri putperest gördüklerinden hacılarımıza kötü davranmakta, aşağılamaktadırlar. Hacca veya umreye giden insanlarımızın kıldıkları namazdan kabir ziyaretlerine kadar her türlü ibadetleriyle alay etmektedirler.

Bu gün de İngiliz ve Amerikan sömürgeciliğinin en büyük ortakları olup Otodoks Yahudi, Hristiyanlar ile Vehhabi 

Araplarından oluşturulmuş IŞİD haçlı ordusunun finansmanından kadın dahil her türlü ihtiyacına yardım etmekte, Irak, Libya, Mısır, Bahreyn, Suriye ve Yemen’de kan akıtmaya devam etmektedirler.

Başka açıdan bakıldığında ise, Muhammet’in Roma ile işbirliğinin Muhammet’in Kellesini isteyen İran şahı Hüsrev’i kızıdıracağı ve başlarına İran’ı sardırmak korkusu yüzünden Muhammet’i tehlikeli bulduklarını düşünebiliriz.

Ayrıca, Muhammet’in tebliğ ettiği “Rahman ve Rahim Allah” adlı tanrı inancı zaten Muhammet’ten asırlar öncesinden beri bilinen bir konu olduğundan onun tebliğ ettiği dini benimsemeyen, eski dinlerini yaşamak isteyen Arap ve Yahudilerin direnişleri olarak da Muhammet’e karşı gösterilen direnişleri açıklayabiliriz.

Hangi açıdan bakılırsa bakılsın İslam’a Arap ve Yahudilerin “asla” akın akın katılmadıkları, aksine canla başla mücadele ederek direndikleri ortadadır.

Bu durumda İslam’ın ilahi değil, siyasi bir din olduğu ve Roma imparatoru Herakles ile Vatikan’ın Papasının destekleri ile İslam’ın geliştiği, korunduğu, güçlendirildiği tartışma götürmez bir gerçektir.

Mesela, bir sahabe 1-10 arasındaki sureleri ezbere biliyor, bir başkası 5-13, bir diğeri de 10-20 arası sureleri biliyordu. Bunların ortak bildikler sureler hesaba alındığında sadece Medine’de bile aynı sureleri bilen Müslüman sayısının ne kadar çok olduğu ortaya çıkar. Veda haccında yüz bin Müslümanın Hz. Peygamberi (asm) dinlediği göz önüne alınırsa, nasıl bir rakamın ortaya çıkacağı gün gibi aşikârdır.

8. Çevre ülke, şehir ve kasabalara dağılan Hz. Peygamberin arkadaşları gittikleri yerde öğrencilerine Kur’anı ve Peygamberin sünnetini öğretmişlerdir. Eğer onların bildikleri, tertip edilen Kur’an’dan farklı olsaydı mutlaka farklılıklar olurdu? Ama Dünyanın neresine gidilirse gidilsin farklılık yoktur.

9. Kur’an’ın aslı yakıldı, diyerek gerçek Kur’an’ın ortada olmadığı iftirasını atanlar, o devir Müslümanlarının ezberledikleri surelerin hafızalarının nasıl silindiğini açıklamak durumundadırlar. Demek ki Hz. Peygamberden dinledikleri Kur’an’la aynıydı ki itiraz etmediler.

10. O devirde yaşayan Müslümanlar, günümüzde İslam’a, Hz. Peygambere en küçük bir hakarette ayaklanan Müslümanlardan daha mı duyarsızdılar ki Kur’an’ın aslı yakılırken(!) hiçbir itiraz ve tepki göstermeyip sineye çektiler?

11. İbni Hacer Askalani’ye göre, Osman diğer nüshaları yakmamış, okunmasını düzeltmiş, düzelmesi mümkün olmayanları toplamış, yanlış okumaya, hatalı okuyuşa meydan vermemek için bozmuş suyla silmiştir. Noktasız “Haraga” kelimesi yakmak anlamına gelir, “Haraga” noktalı olarak yazılırsa yırtmak anlamına gelir. Düzeltilmesi mümkün olmayan sayfaları yırttı attı demektir.

Kâfirlerin akıl hocalarından olan oryantalistlerden Schwally, Hz. Osman’a isnad olunan bu yakma işini çok şüpheli bulur.

Prof. M. Hamidullah şöyle der:


"Kur'an'ın bütün metnini ezberleme alışkanlığı Hz. Peygamber (s.a.) zamanından başlar. Halifeler ve İslâm devlet reisleri daima bu alışkanlığı teşvik etmişlerdir... Başlangıçtan beri Müslümanlar bir eseri müellifinin veya icazetli bir talebesinin huzurunda okumayı ve karşılaştırmayı, zamanında gerekli düzeltmeler yapılmış ve tesbit edilmiş metnin rivayeti için yazılı iznini (icazetnamesin) almayı âdet edinmişlerdi. Kur'an'ı ezberden okuyanlar yahut sadece yazılı metni yüzünden okuyanlar da aynı şeyi yaptılar ve bu itiyat günümüze kadar böylece devam etti. Bu işin dikkat çeken yönü şuydu: Her üstad kendisi tarafından verilen icazetnamede talebesinin yalnız okuyuşunun doğruluğunu değil, aynı zamanda kendisinin üstadından işittiği okuyuşa uygun olduğunu açık bir şekilde söyler ve kendi üstadının da üstadından bunu böyle okuduğunu ve talebesine öyle öğrettiğini zikrederek zincir Hz. Peygambere (s.a.) kadar devam ederek götürülür." 

"Bu satırların yazarı Kur'an'ı Medine'de şeyh Hasan eş-Şair'den okudu ve aldığı icazetnamede diğer bilgiler arasında üstadların ve üstadların üstadlarının zinciri nihaî kısımlardaki üstadın aynı zamanda Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. İbn Mesud, Hz. Übey İbn Kâab ve Hz. Zeyd bin Sabit'den (ki hepsi ashabdandırlar. Allah cümlesinden razı olsun) okuduğunu kayıt eder. Hafızların sayısı dünyada şimdi yüzbinlerle sayılmaktadır, ve metnin kopyaları (yani Kur'an-ı Kerîm'in aslî nüshaları) dünyanın her tarafında bulunur ve birinin metniyle diğerinin metni arasında kafiyen fark bulunmaz. Bu kayda değer bir noktadır ki, hafızların hafızalarındaki Kur'an ile eldeki Kur'an metni arasında hiç bir ayrılık yoktur." (İslam Giriş, Prof. M. Hamidullah, s.42) 

- İmamı Nevevi, Müslim şerhi Şerhi Mühezzeb’te: "Bütün Müslümanlar Felak, Nas ve Fatiha’nın Kur’an’dan olduğunda ittifak ve icma etmişlerdir. Onların Kur’an’dan olduğunu inkar eden kafir olur." der

- Dr. Muhammed İbni Lütfî es-Sabbâğ, "Lemehât fî Ulûmi'l-Kur'ân" adlı kitabında; "Osmanî Mushaflar şimdi nerede?" başlıklı kısımda şöyle diyor.

..Hicri 614 yılında ölen İbni Cübeyr, Seyahatnâme'sinde, Dımışk Câmi'inden söz ederken şunu zikretmiştir.


“Mısırdaki yeni maksurenin doğu rüknünde (köşesinde) büyük bir dolap (hazâne) vardır ki içinde Osman'ın mushaflarından bir mushaf bulunmaktadır. O Osman'ın Şam'a gönderdiği mushaftır. Dolap her gün namazın ardı sıra açılır. İnsanlar ona dokunup öpmekle teberruk ederler. Onu uğurlu sayarlar.” (el-Burhan, 1/235-el-İtkan, 1/60) 

- İbni Fadlan el- Ömeri Ö.Hicri 749) de Dımışk’ta bir mushaf görmüştür. Onun Osmani mushaflardan biri olduğunu anlatıp, Onun sol tarafında, müminlerin emiri Osman ibni Affan’ın hattıyla “Osmani Mushaf” diye yazılı olduğunu söylemiştir. (Mesalikü'l-Ebsar fi memaliki’l-Emsar, 195)

- İbni Batuta, Şam’daki nüshadan ayrı Basra’da Osmani mushafından bir tane daha gördüğünden bahseder. (Rıhletü İbni Batuta, 1/116)

- Dr. Abdurrahman eş-Şehbender demiştir ki: Dımışk-ı Şam'da bu Osmânî mushaflardan bir nüsha elde ettim. Maalesef onu, otuz yıl önce Emevî Camiini yakıp kül eden yangında ateş telef etmiş." O, bu sözü, M. 1922 yılının Nisan ayında yazmıştır. (Müzekkirât-ı Abdurrahman eş-Şehbender, s. 34)

- Üstad el-Kevserî'nin zikrettiğine göre; Şeyh Abdulhakîm el-Efgânî (ö.H. 1326-M.1908), ölümünden önce bu Osmânî Mushaf'ın resmine (yazı ve imlâsına) uygun bir mushaf kopya etmiştir.

- Kevserî, bu Osmânî Mushaf'ın, Birinci Dünya Savaşı sırasında İstanbul'a nakledildiği zannındadır. Efgânî'nin kopya ettiği mushafın ise Dımışk'taki adamlarından birinde mahfuz olduğu zikredilmiştir. (Makâlâtu'l-Kevserî, s. 12)

Yine Kevserî, Küfe Mushafının, Humus'ta bulunduğunu ve onun, Birinci Dünya Savaşı sırasında başkent İstanbul'a götürüldüğünü zikretmiş, ancak Humus'ta hangi mescidde bulunduğunu zikretmemiştir.

Nitekim Kevserî, Medine'de bulunan Medine mushafının da, Birinci Dünya Savaşı sırasında İstanbul'a götürüldüğünü zikretmiştir. (Makâlâtu'l-Kevserî, s. 12)

İstanbul’da “Türk ve İslam Eserleri Müzesinde” şu tarihi mushaflar bulunmaktadır.

457 numarada: Hz. Osman imzasını ve hicri 30 yılını içeren Mushafı Şerif.

557 numarada: Hz. Ali’nin imzasını içeren Mushafı Şerif.

458 numarada: Hz. Ali’nin yazısı olduğu belirtilen Mushafı Şerif.

Hz. Ömer’e nisbet edilen ve ceylan derisine yazılmış, tahtaya yapıştırılmış bir Kur’an sayfası. (Ulumu’l-Kur’an,187-190)


"Bir mucizedir ki nur-i Kur’ân / Durdukça cihan durur numâyan."(Ziya Paşa) 

İlave bilgi için tıklayınız:Kur'an-ı Kerim'in yazılması, toplanması ve kitap haline getirilmesi hakkında detaylı bilgi verir misiniz?..

Not: Bu yazı Rıza GÖRÜŞ'ün "Kur'an'ın Aslı Yakıldı mı?" isimli makalesinden istifade edilerek hazırlanmıştır.

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet

Abbasiler döneminde İ.S.732'lerden sonra Bağdat şehrinin kurulması ile burada bir İslam üniversitesi kurulur ve Yunan'dan Çin'e bütün o zamanın dünyasının ülkelerine giden Kuranı iyi ezbere bilen din adamları, diğer dinleri ve felsefeleri incelerler ve Sokrates ve Aristo mantığına dayalı "Tek Tanrıcı",Sabi, Sufi kavramlarına uygun tefsirler oluştururlar. Kolaylık olsun diye (!) Kuran ayetlerinin yerleri, "uzundan kısaya” olarak değiştirilir.

Bu da Kuranın anlaşılmasını bilmeceye çevirir ve olayların sırası karıştığından, insanlar Kuranı yorumlamak için din ulemalarına ihtiyaç duymak zorunda bırakılır.

İslam öncesi Hicaz Arapları Mecüsi (Şeytana tapan Yezidi) olduklarından, bu dinde halka “okuryazarlık” yasaktı. Kur’an’ın Hicaz Araplarına gelmesi nedeniyle, o zamanki inanışlara göre, onların dinine giren başka milletler bunu kendi dillerinde anlamasa da olurdu. Çünkü onlar, bu dinle şereflendikleri için “surre=rüşvet” ödemek zorunda olan “Mevaliler/ kölelerdi”. Osmanlı bu “Surre/rüşvet” vergisini Cumhuriyetin ilanına kadar düzenli olarak ödemiştir.

Türkleri de kıyamette yani yeryüzünde bütün canlıların ölmelerinden sonra uzun bir süre dünyada hayat olmayacaktır. Tanrının uygun gördüğü bir zamanda Allah’ın emri ile melek İsrafil’in şura’yı (boruyu) üflemesi ile yeryüzünde yaşamış ve ölmüş tüm canlılar dirileceklerdir ve o zaman Allah ile şeytanın orduları savaşacaktır. İşte bu savaşta Türkler “Şeytan’ın ordusu olacak” kavim olarak geçtiğinden (Kehf Suresi ;90-96.” Ayetlerin yorumu) bizlerin Kâbe’ye gelmelerini de istemiyorlardı. Bu yüzden Türk hacılar özellikle Filistin, Lübnan bölgelerinde Araplar tarafından öldürülüyor, köle olarak satılıyorlardı.

Arapların Türk Hacı Katliamları;

“...Zamanımızda kadın taifesinin Kâbe’si, doğup büyüdüğü kapısının eşiğinin iç yüzüdür. Dışarı çıkmaya. Çünkü bu Kâbe yoluna çıkanlar, kadınların neler çektiğini bilirler. Mesela Konakçı Ali Paşa senesinde Reşit oğlu adlı Araplar, hacıları vurup nice ehli ırz kadınları, cariyeleri, üryan edip, götürüp inciterek o nazlı hatunlara hizmet ettirdiler. Nicesi öldü, nicesi para verip kurtuldu. Nicesi orada kalıp evlat sahibi oldular. Hakirin bu tasviri farza aykırıdır ama yüreğim yanıktır. O faciada hakir bulundum, gözümle gördüm.” Kaynak -Evliya Çelebi Seyahatnamesi C.9 .S-161 ve 165.

Oysa Türkler her zaman iyi olan gök ruhları ve kötü olan yer altı ruhları gibi inanışları olsa da “Tek Tanrıya” tapmışlardır. Bana sorarsanız asıl, Hindu, İran, Çin ve Yahudi dinlerine girdiklerinde şeytana tapmaya başlamışlardır.

Şeytan ve cinlere tapınan Budist, Hindu, Brahman, Mitracı, Zerdüşt, Mecüsi, Yezidi (Şeytan Tavus’un soyudurlar), Sabi (Şeytan El Ruha ve Ruda’nın soyudurlar), Yahudi ,Hıristiyan (Şeytan hileci, topuk tutan Yakup’un soyları) ve öteki ekvator bölgesinde yaşayan kavimlerdir. Allah ta yukarıda delilleriyle yazdığım gibi Kâbe’deki 360 tane şeytanın başıdır. Allah’ın İslâm öncesi bir Kâbe putu olduğunu Kur’an tefsirlerinde (Fatiha Suresi) bulabilirsiniz. Hz. Peygamber zamanında yaşamış Kur’an tefsir yazarı ve İslam tarihçisi İbn-i Hişam’ın “Kitab-ül Asnam’ı” (Putlar Kitabı) araştırınız.

İşte, "Hileci" Hicaz Araplarının bu sinsi hileleri Şeyhlerin, Şıhların, Dervişlerin, Pirlerin, Müritlerin kısaca Ruhban ve Köle toplumların oluşmasını sağlarlar.

Zaten Müslümanlara kendi dillerinde Kur’an okumanın yasaklanmasındaki amaç ta halkın devlet adamlarını imtihana çekmelerini önlemek ve Arap olmayan kavimlere de Hicaz Araplarının “Mevali/Köle” algılamaları yüzünden Kur’anla şereflenmeleri(!) çok görüldüğü içindir.

Bu günkü Kuran'ı Hz. Muhammed'e inişlerine göre , "vahiy sırası" içinde, anlaşılabilir şekilde okumak istiyorsanız, bu sırayı takip ediniz.

Örneğin, Alak Suresi "İlk İnen" ayet olmasına rağmen bu gün "96. sırada, ikinci inen Kalem Suresi ise 68. sıradadır.

Diğer yandan Erzurumlu İbarahim Hakkı Hazretlerinin (1703-1780) Marifetname adlı kitabında “18.” Sayfasında Kainatın (Cennetin) derecelerini açıklarken “Bütün cennetlerin derecelerinin toplamı “6.666” derecedir. Kur’an-ı Kerim’in ayetlerinin toplamı kadar.” Demektedir.

Bu gün Topkapı Sarayında bulunan ve Hicaz’ın Osmanlı’dan çıktığı yıllarda zamanın Medine Valisi tarafından deve sırtında kaçırılarak getirilen iki altın şamdan vardır. Bunlar Medine’de “Medine-i Nebevi” yani peygamber Camisinde bulunan Hz. Peygamberin mezarında bulunan şamdanlardır. Ağırlıkları “48.kg” dir. İkisinin toplamı “96” eder. Kur’an’ın Sure sayısına eşittir. Her şamdan “3.333” adet küçük elmas ile süslenmiştir. İkisinin toplamı “6.666” eder Kur’an’ın ayet sayısını verir. Oysa günümüz Kur’anı “114” Sure (Metin) ve “6.660-6,664” arasında ayet sayısı olduğu görülmektedir.

Osmanlı Şeyhülislamlığı yapmış Abdülhakim Arvasi’nin (Cumhuriyet döneminde Van Milletvekilidir) oğlu Kadıköy Müftüsü Ahmet Mekki Üç Işık yazdığı “Saadet-i Ebediyye” adlı kitabın 43. Sayfa, ikinci paragrafında Kur’an “114” Sure, “6.660” ayet diye yazmıştır.

Aşağıda belirtilen tablo toplandığında ise “114” Sure “6.125” ayet çıkmaktadır. İki kez aynı sonucu almama rağmen hata yapmış olabilirim belki ama bu kadar rakam kaçırdığımı sanmıyorum. Belki tabloyu hazırlayanda bir hata vardır.

Kur’an’ın ayetlerini iniş sırasıyla okumak, Peygamberliğin gelişinden itibaren ayetlerin inmesine sebep olan olayları sırasıyla okumanızı sağlayacaktır. Böylece onu daha kolay anlamaya sebep olacağından, günümüz Müslümanı ister Hicaz Arap'ı ister başka milletten Müslüman olsun Kuranı anlamak için aşağıdaki formülden yararlanmak zorundadır. Yoksa Türkçesi de olaylarını net biçimde algılamanıza yetmeyecektir.

Kolay gelsin.

Alaeddin Yavuz/

İNİŞ SIRALARINA GÖRE KURAN SURELERİNİN DİZİLİŞLERİ

Surelerin peygambere vahyediliş sırası solda, sonraki sıra da günümüz Kuran sırasıdır.

İniş S.No -K.S.NO-   SÛRE ADI          AYET SAYISI         CÜZ      SAYFA

1. 96                    Alak                            19                      30            597 
2. 68                    Kalem                         52          29            563 
3. 73                    Müzzemmil                  20                      29            573 
4. 74                    Müddessir                   56                      29            574 
5. 1                      Fâtiha                             7                       1            0 
6. 111                  Tebbet                           5                      30           603 
7. 81                    Tekvîr              29                       30           585 
8. 87                    A’lâ                             19                       30           591 
9. 92                    Leyl                             21                       30           595 
10. 89                    Fecr                            30                       30           592 
11. 93                    Duhâ                           11                        30          595 
12. 94                    İnşirâh                        8                          30          596 
13. 103                  Asr                              3                          30          601 
14. 100                 Âdiyât                          11                     30            599 
15. 108                 Kevser                         3                       30            602 
16. 102                Tekâsür                         8                       30            600 
17. 107                 Mâ’ûn                          7                       30            602 
18. 109                 Kâfirûn                        6                       30            603 
19. 105                 Fil                                 5                       30            601 
20. 113                 Felâk(*)                       5                      30             604 
21. 114                 Nâs(*)                         6                      30             604 
22. 112                 İhlâs                             4                      30             604 
23. 53                  Necm                            62                    27             525 
24. 80                 Abese                             42                    30             584 
25. 97                 Kadr                               5                      30             598 
26. 91                 Şems                              15                    30             594 
27. 85                 Bürûc                              22                    30             589 
28. 95                 Tîn                                  8                      30             596 
29. 106               Kureyş                            4                      30             602 
30. 101               Kâri’a                             11                    30             600 
31. 75                 Kıyâmet             40                    29             576 
32. 104               Hümeze                           9                    30             601 
33. 77                 Mürselât                         50                    29             579 
34. 50                 Kâf                                 45                    26             517 
35. 90                 Beled                              20                    30             593 
36. 86                 Târık                               17                    30             590 
37. 54                 Kamer                            55                    27             527 
38. 38                 Sâd                                 88                    23             452 
39. 7                   A’râf                              206                  8               150 
40. 72                 Cin                                 28                    29             571 
41. 36                 Yâsîn                              83                    22             439 
42. 25                 Furkân                            77                    18             358 
43. 35                 Fâtır                                45                    22             433 
44. 19                 Meryem                         98                    16             304 
45. 20                 Tâ-Hâ                             135                  16             311 
46. 56                 Vâkı’a                            96                    27             533 
47. 26                 Şu’arâ                             227                  19             366 
48. 27                 Neml                              93                    19             376 
49. 28                 Kasas                             88                    20             384 
50. 17                 İsrâ                                 111                  15             281 
51. 10                 Yûnus                             109                  11             207 
52. 11                 Hûd                                123                  11             220 
53. 12                 Yûsuf                              111                  12             234 
54. 15                 Hicr                                99                    14             261 
55. 6                   En’âm                             165                    7             127 
56. 37                 Sâffât                              182                  23             445 
57. 31                 Lokman                           34                  21             410 
58. 34                 Sebe’                                54                  22             427 
59. 39                 Zümer                               75                  23             457 
60. 40                 Mü’min                             85                  24             466 
61. 41                 Fussilet                            54                   24            476 
62. 42                 Şûrâ                                 53                   25            482 
63. 43                 Zuhruf                              89                   25            488 
64. 44                 Duhân                              59                   25            495 
65. 45                 Câsiye                             37                   25            498 
66. 46                 Ahkâf                              35                   26            501 
67. 51                 Zâriyât                             60                   26            519 
68. 88                 Gâşiye                            26                   30            591 
69. 18                  Kehf                              110                 15            292 
70. 16                  Nahl                              128                  14            268 
71. 71                  Nûh                                 28                  29            569 
72. 14                  İbrahim               52                  13            254 
73. 21                  Enbiyâ                           112                  17            321 
74. 23                  Mü’minûn                      118                  18            341 
75. 32                  Secde                              30                  21            414 
76. 52                  Tûr                                  49                  27            522 
77. 67                  Mülk                                30                  29            561 
78. 69                  Hâkka                             52                  29            565 
79. 70                  Me’âric               44                  29            567 
80. 78                  Nebe’                              40                  30            581 
81. 79                  Nâzi’ât                            46                  30            582 
82. 82                  İnfitâr                               19                  30            586 
83. 84                  İnşikâk                            25                  30            588 
84. 30                  Rûm                                 60                  21            403 
85. 29                  Ankebût                          69                  20            395 
86. 83                  Mutaffifîn                         36                  30            587 
87. 2                    Bakara(*)                      286                    1                1 
88. 8                    Enfâl(*)               75                    9            176 
89. 3                    Âl-i İmrân(*)                 200                    3              49 
90. 33                  Ahzâb(*)                       73                    21            417 
91. 60                  Mümtehine(*)                13                    28            548 
92. 4                    Nisâ(*)                         176                    4              76 
93. 99                  Zilzâl(*)                             8                  30             599 
94. 57                  Hadîd(*)                           29                 27             536 
95. 47                  Muhammed(*)                 38                 26             506 
96. 13                  Ra’d                                 43                 12             248 
97. 55                  Rahmân                            78                 27             530 
98. 76                  İnsan(*)                             31                29             577 
99. 65                  Talâk(*)                            12                28             557 
100. 98        Beyyine(*)                         8                30             598 
101. 59        Haşr(*)                            24                28             544 
102. 24        Nûr(*)                             64                18             349 
103. 22        Hac(*)                             78                17             331 
104. 63        Münâfikûn(*)                   11                28             553 
105. 58        Mücâdele(*)                    22                28             541 
106. 49        Hucurât(*)                       18                26             514 
107. 66        Tahrîm(*)                         12                28             559 
108. 64        Teğâbun(*)                      18                28             555 
109. 61        Saff(*)                             14                28             550  
110. 62        Cum’a(*)                         11               28             552 
111. 48        Fetih(*)                            29                26             510 
112. 5          Mâide(*)                        120                 6             105 
113. 9          Tevbe(*)                         129               10             186 
114. 110      Nasr(*)                               3               30             603

Not: Yanında (*) işareti bulunan sureler Medeni (Medine'de inmiş), diğer sureler Mekki (Mekke'de inmiş)tir.

Şimdi Muhammet’in 611-632 arasında geçen yaklaşık 22 yıllık peygamberlik süresince katıldığı küçük savaşlar (Gazalar) ile büyük savaşlarını topluca görelim.

Muhammet’in Katıldığı Küçük Savaşlar (Gazveler/Gazalar);

1-Yemame Savaşı;

Yemame Savaşı denilen olay, Mekke’nin doğusunda, Hürmüz Körfezi kıyısında, günümüz Bahreyn Adasının karşısı diyebileceğimiz Arabistan yarımadasında bir bölgedir. Halkı Kur’anda İİbrahim Suresinde ve bir çok yerde geçen “Hanif Din” e inandıklarını söyleyen Sabi-Süüryani-Nasturi Hristiyanlarının olduğu bölgeydi.

Muhammet çağında peygamberlik eden biri kadın dört kişiden olan ve Muhammet’e ortaklık önerisi ret edilen Yemame’li Rahman, ya da Peygamber Muhammet’in taktığı adla “Müseylemet El Kezzap’ın ülkesidir. Peygamberin sağlığında buraya yapılan akınlar tam zafere ulaşmamış, Ebubekir’in halifeliğinde Yemame’li Rahman öldürülmüştür. Rahman, İslam’da da esas olan Besmelede yerini alan “Rahman ve Rahim olan Allah’a” inanan ve böyle bir dini tebliğ eden adamdı. Nasturi Hristiyanları da “Rahman ve Rahim Allah” kavramını esas alan Hristiyanlardı.

Roma’nın Hristiyanlık zorlamalarına karşın Arapların ortak inanablecekleri, İbrahim’in Yıldız dinine uygun bir din yapmaya çalışan Varak bin Nevfel gibi insanlardan birisiydi. Varaka da Nasturi Mekke kilisesinin baş keşişiydi. Rahman ve Rahim Allah inancını tebliğ eden, Yemen’de bunu Muhammetten önce yayan Feymiyon adlı bir sihirbaz Hristiyan rahibinin efsanesini İbni İshak’ın “Siret-ül Resulüllah (Peygamberin Hayatı) kitabında bulabilirsiniz.

2-Şimdi de Bi’ri Maune Olayı;

Hicret’in üçüncü yılı yani M.S.625’te, günümüz Yahudi Vehhabilik mezhebini kuran Necdli Mehmet Abdülvehhab’ın kabilesi olan Necd Çölünde yaşayan Necd’li Mülâıb-ül Esinne” lakaplı Amir bin Melik Muhammet’ten İslam’ı öğretecek öğretmenler ister. Şahsı tanıyan Muhammet endişesini “Göndereceğim kişler hakkında Necd ahalisinden korkarım” diye belirtince Amir bin Melik’in kendisine “Sakın kuşkun olmasın. Onları benim himayemde gönder ve halkı İslamiyet’e davet etsinler” diyerek  güvence verilmesi üzerine yetmiş (70) kişiyi görevlendirir. Bu görevliler yolda Maune kuyusu çevresinde pusuya düşürülerek okçular tarafından öldürülürler. Olay adını bu kuyunun adından alır.

Peygamberin lanetini o zaman kazanan bu kavim, peygamberden 1100 yıl kadar sonra,1739’da İngiliz ajanı Hemper’in yazdığı Vehhabilik dinini benimsemiş, Mecüc (Arapların tapındıkları Cüce cin veya şeytanlar) soyu dedikleri Türklerden hilafeti alma bahanesiyle isyan etmişler, İslam’ın Haçlılara esir düşmesinde büyük hizmetler vermişlerdir. 1917 Süveyş Kanal yenilgisinde de Necdli Mekke Emiri Şeyh Hüseyin’in askerleri yardıma gelip ordumuzu içeriden vurmuşlardır. Hala da Türkleri putperest gördüklerinden hacılarımıza kötü davranmakta, aşağılamaktadırlar. Hacca veya umreye giden insanlarımızın kıldıkları namazdan kabir ziyaretlerine kadar her türlü ibadetleriyle alay etmektedirler.

Bu gün de İngiliz ve Amerikan sömürgeciliinin en büyük ortakları olup Otodoks Yahudi, Hristiyanlar ile Vehhabi Araplarından oluşturulmuş IŞİD haçlı ordusunun finansmanından kadın dahil her türlü ihtiyacına yardım etmekte, Irak, Libya, Mısır, Bahreyn, Suriye ve Yemen’de kan akıtmaya devam etmektedirler.

3-Zatü’r Rıka Gazası;

Necdlilerin öldürdükleri öğretmenlerin öcünü almak için Beni Nadir Yahudilerinin sürgün edilmesinden bir buçuk ay kadar sonra, Hicretin dördüncü yılında (625-626) Muhammet ordusunu toplayarak Nah adlı yerde ordusuna karargah kurdurmuştur. Durumu gören Necdliler kaçarak bölgeyi terk etmişlerdir. Bölge savaşsız ele geçirilmiştir. Ancak kin bitmemiş, muhtelif olaylarda peygambere ve Müslümanlara suikastlerde bulundukları Buhari kayıtlarında yer almaktadır.

4-Bu olaydan bir yıl önce olan ikinci bir olay da Yevm’r Raci olayıdır.

Hicretin üçüncü yılında (624), Udal ve Kare kabilelerinden bir heyet Muhammet’ten kendilerine İslam’ı öğretecek öğretmenler göndermesini ister. Bu isteğe olumlu cevap veren Muhammet, Mersed bin Ebi Mersed, Halid b. Bükeyr, Asım b. Sabit, Hubeyb b. Adiy, Zeyd b. Desine ve Abduyllah b.Tarık tan oluşan bir heyeti Asım b. Sabit başkanlığında göndermişti. Heyetin gelişini Lihyan oğulları kabilesine tuzak kurdurarak okçularla öldürtmüş, heyetten Hubeyb ile Zeyd dahil bazılarını da Mekke köle pazarında satmışlardır.

5-Beni Nadir Yahudilerinin Medine’den Sürülmeleri;

Muhammet tarafından dokunulmazlık belgesi verilmiş olan Amr b. Umeyye ed Damri’nin öldürdüğü iki kişinin diyetlerinin ödenmesi konusunda Nadir oğulları Yahudilerinden yardımcı olmalarını isteyen peygambere olumlu cevap verip arkasından suikast kurduklarını haber alan Muhammet Yahudilere Medine’yi on gün içinde terk etmelerini emreder.

Güçleri yetersiz olan Yahudiler çaresiz kabul ederler. Muhaliflerden Abdullah b. Ubey b. Selül, elinde yardım edecek iki bin adamı olduğunu söyleyerek isyana teşvik eder. Yahudiler kalelerinde toplanırlar. Muhammet yaş hurmalıklarını yaktırarak onlara korku verir.Ancak vaat edilen yardım gelmeyince emre uymak zorunda kalırlar. Silahları ile savaş araçları hariç develerinin taşıyabileceği kadar yük alarak gitmelerine izin verir.

Beni Nadir Yahudilerinin mallarını Muhammmet kendisine alır ve karılarının bir yıllık masraflarının bu hurmalıklardan karşılandığı Belazuri’nin “Fütuh ul Buldan” kitabında geçmektedir.

6-Beni Mustalik Gazası (Mureysi Gazası);

            “

Beni Mustalik ya da Mureysi Yahudi kabilesinin Muhammet’e karşı Haris ibn Dirar komutasında ordu hazırladığı haberi üzerine kararlaştırılmıştır. İbni İshak’a göre hicretin altıncı (628), bazı ulemaların görüşlerine göre de beşinci (627) yılının Şaban ayında gerçekleşmiştir. Bu savaşa, önceki savaşlarda kazanılan başarıların etkisiyle yağmacı gayrimüslümler de gönüllü katılmışlardır.

Savaşın enteresan olaylarından birisi de Hz. Ömer’in kölesi ile bir sahabenin kavgalarının “köle-efendi” savaşına dönüşmesinin Muhammet’in idareciliğiyle önlenmesidir. Ancak bu günkü mitingleri andıran yürüyüş olaylarına kadar iş uzamıştır.

Diğer en önemli olay ise, Kur’anda Recm ayetlerinin olmasına engel olan Hz. Ayşe’nin savaş alanında unutulup zina ile suçlandığı ve Nur Suresi ayetleriyle Allah tarafından masumiyetinin bildirilmesi ile Ayşe’nin  recm edilmekten kurtulduğu meşhur “İfk” olayıdır.

Bu iki olay sonunda dinden dönmeler de yaşanmıştır.

7-Beni Kaynuka Gazası

8-Sevik                 “

9-Gatafan              “

10- Demet-ül Cendel “

11-Ebva             Gazası

12-Buvat               “

13-zu’l Uşeyre        “

14-Karkaratül Kudür “

15-Beni Süleym         “

16-Hamra-ül Esed      “

17-Beni Lihyan           “

18-Gâbe                    “

Muhammet’in Katıldığı Savaşlar;

1- Bedir Savaşı;

Hicretin ikinci yılının (624) Ramazan ayında, haram aylar olmasına rağmen, Müslümanların Kureyşlilerin kervanlarına saldırıp yağmalaması üzerine çıkmıştır.

2-Uhud Savaşı (625);

Bedir savaşının yenilgisini hazmedemeyen, Medine’li Hristiyan ve Yahudilerin İslam’ın geşimesinin getirdiği rahatsızlık üzerine yaptıkları işbirliği ile Kureyşlilerin öç almak için giriştikleri Uhud Dağında yapılan bir savaştır. Okçuların zaferi de denilebilir. Hata yüzünden Müslümanlar savaşı kaybetmekle yüzüyüze kaldıkları bir savaştır.

3-Hendek Savaşı (627)

Hicretin beşinci yılında, Medine’den sürülen Bnei Nadir Yahudilerinin sürgünden onra Mekke’ye giderek Kureyşlilerle birleşmelerinden sonra çıkmıştır. 10.000 kişikil ordu ile gelen Kureyş ordusunu İranlı Süryani Hristiyan dönmesi Salman-ı Farisi’nin önerisiyle, Medine çevresine hendek kazarak savunma yapılmasından dolayı bu adı almıştır. Zafer peygamberin olmuştur.

4-Hudeybiye Anlaşması (628);

1400 kişi ile Kâbe’ye hacca gelen peygamber şehre sokulmamı, Hudeybiye denilen yerde 10 yıl süreli anlaşma ile Hac yapılmıştır.

5-Hayber’in Fethi(629);

Medine’den sürülen Beni Nadir Yahudileri Suriye yolu üzerindeki Hayber şehrine yerleşmişlerdi. Yedi kaleden oluşan bu şehir halkı olan Yahudiler Medine’ye saldırmak için hazırlık yaptıklarını öğrenen peygamber anlaşma teklif etmiş se de geri çevrilmesi üzerine savaş hazırlıkları yapıldı. Gatafan Arapları da  Yahudilerle birlik olmayı kabul etmişlerdi.  Saldırmalarını beklemeyen Muhammet üç gün yol yürüdükten sonra Hayber’i kuşattı ve 10 gğnlük kuşatmadan sonra kale alındı.

6-Mute Savaşı (629);

Suriye’de Belka denilen yerde Romalılarla yapılan ilk savaştır. Savaş sonuşçsuz kalmıştır.

7-Mekke’nin Fethi (630);

Hudeybiye anlaşmasını Mekkelilerin bozması üzerine savaş kararı alındı. Mekke kısa sürede kolaylıkla ele geçirildi. 18 yıl Muhammet’e kan kusturan Ebu Süfyan’ın Mekke’yi bu kadar kolay teslim etmesi ile, Ebu Süfyan’ın 627’de Şam’da yaptığı görüşmenin etkisi açıktır. Romalılarla “ele güne karşı ayıp olmasın” tarzından göstermelik savaşlar yapılarak Muhammet yüceltilmiştir. Yoksa Roma bütün Arabistanı düm düz edecek güçtedir.

8-Huneyn Savaşı (631);

Mekke yakınlarında Havazin denilen Süryanilerin yaşadığı bölgedir. Romalıların, İsa’yı “dişi şeytan Er Ruha’nın kılık değiştirmiş hali” diye tanımlayıp, Katolik İncil’ini ret ettiklerinden dolayı sürdüğü Süryanilerin kaldırılması Roma için İran ve Yahudiler kadar önemliydi. Muhammet Yahudileri, Ortodoks Süryanileri kırmakla Roma’ya hizmet etmiştir.

9-Tebük Seferi (631)

Mute Savaşı gibi, Muhammet-Herakles işbirliği projesşnden haberi olmayan Roma ileri gelenlerini ve halkını teskin etmek, Muhammet’e de güven verip bütün Arapları arkasına almasını sağlayacak düzmece savaşların Muhammet çağındakilerin sonuncusudur. 

Bu savaşta sonuçsuz kalmış, Müslümanlara göre Romalılar sindirilmiştir.

22 yıllık peygamberliği süresince “18”i büyük “9”u küçük olmak üzere “27” savaş geçiren Muhammet’in “barışçı bir din tebliğ etmesi” sizce ne kadar mantıklıdır?

Muhammet’in bütün insanlığa “barış, kardeşlik, adalet “ tebliğ eden bir dinin peygamberi olamak şöyle dursun Sabilerin din kitaplarında yazdıkları gibi, “Marsın Kılıcı, Kan dökücü Arap Ahmet” sıfatı daha çok yakışmaktadır. 

Medine döneminde recm ayetleri olmamasına rağmen Yahudi ve Ortodoks Hristiyanlara “Tevrat’at var” diye recm uygulaması ve onları haraca bağlamasının getirdiği düşmanlıklar bu sözde “barış peygamberine” suikastlar, çok sayıda insanın ölümleriyle sonuçlanan savaşlar olarak geri dönüşüm yapmıştır.

Bu yazının hiçbir telif hakkı yoktur. Düşünen akıllı insanlara hediyemdir.

Yazıyı derleyen ve yorumlayan

Alaeddin Yavuz